Arabanın penceresinden etrafı seyrediyorum.Sapanca gölü yüzünü göstermeye başladı.Sol tarafımda tüm tatlılığıyla bana el sallıyor sanki.Farkında olmaksızın yüzümde bir gülümsemenin olduğunu hissediyorum.Ve beni alıp yıllar öncesine...
Adana...Gölün kıyısında bir üniversite:Çokurova Üniversitesi.Benim gibi kaydını yaptırmaya gelenler.Kazandığım fakültenin okuyacağım bölümün adı geçtiğinde kulak kabartıyorum.Hımmm beraberiz diyorum...İlk ders.Birbirini tanımayan insanlar topluluğu.Bir köşede ben;çekingen,sessiz,utangaç.Şimdiyle ne kadar zıt bir durum.Aaaa kaşarlaştım artık.Ama sanmayın yüzüm kızarmaz.O kadar da utanmaz değilim canım.Ehhh ilk sene sonunda bir miktar arkadaş çevrem oldu.Daha sonraki senelerde de devam edecek bu arkadaşlarla güzel anılar,anılar...Hahahaha Hahahaha.Kahkahalar bile neler anlatır bir bilseniz.
Niye anlatıyor bunları diyebilirsiniz.Eee işte o gruptan yıllardır görüşemediğim insan bana ulaştı.Kahkahalarla konuştuk.Sevindim.En kısa zamanda görüşelim dedik.Geçmişin o güzel anıları nasıl bir bir köşeden çıkıveriyor.Oysa insanlar yaşam içerisinde neler neler yaşıyor.Yaşadıkça da değişerek hayatın içerisinde bir o yana bir bu yana sürükleniyor.Ama o yaşanılan anılar bozulmaksızın yaşandığı gibi öylece kalıyor.Hatırlanıldığında dudaklarda oluşan tebessüm ne kadar gerçekci.
Ahhh o arkadaş gurubumun hepsiyle görüşmek isterim.Hepsini de ayrı ayrı özledim.
6 yorum:
kıymetlı
degerlı
az bulunur
bısey dostluk
Günümüzde yok.Daha önceki yazılarımda da belirtmiştim,yeni tanışmalarda sadece arkadaşlık düşünüyorum.Daha ilerisi hayır.Dostluğa bakış bile günümüzde farklı.
Bence hayatın çeşitli yerlerinde böyle düşünen insanlar var.
Yani dostluğun bittiği tanışmaların sadece arkadaşlıkla sonuçlandığını düşünen.
Ama aslında yüreğinde öyle olmasını istemeyen ve gerçek dostluğu yaşamak isteyen.
Sanırım en büyük sorun bu aynı düşüncelere sahip insanların bir türlü karşılamaması...
Yazınızdaki son cümlenize tüm kalbimle katılıyorum.
Ama neden karşılaşamıyorlar?Bizi ciğeri beş para etmez olduğunu öğreneceğimiz insanlar buluyor.
Karşılaşamıyoruz çünkü; günlük koşuşturmalarımıza öylesine hapsolmuşuzki.
Aslında belki bazen metroda yanyanayız, bazen aynı yerde kahve içiyoruz hatta sahil boyunca beraber yürüdüğümüz bile olmuştur kaçırdığımız dosttlarımızla.
Yani istiyoruz ama yeterince çaba sarfetmiyoruz sanırım.
Bizde biraz haklıyız aslında. Metropolde yaşam dikkatsizleşecek kadar hızlı, farkındalıklarımızı etkileyebilecek kadar yavaş gibi.
Umarım senin es geçtiğin dostun yine hayatının bir yerinde karşına çıkar.
Bu sefer ikinizin de birbirinizi farketmenizi dilerim.
Doğru söylüyorsunuz.
Benim dilim yandığından dostluk bazında kimseye yanaşmıyorum belki de karşımdakinin de yanaşmasına müsade etmiyorum.Öylece sınırlı bir şekilde kalıyor.
Belki de bahsettiğiniz tarzda insanlarla karşılaşmadım.
Yorum Gönder