3 YIL ARADAN SONRA TELEFONUN ÜZERİNE...
Mutfakta bardağıma beyaz şarabımı koyarken salonda olan tefonum çalmaya başladı.Salona geçtiğimde ise artık susmuştu.CD çalarda Louis Armstrog'un "what a wonderful world" albümü çalarken ben de bu güzel şarkılara şarabımla eşlik etmek istemiştim.Koltuğuma otururken
"kim aramış"
diyerek telefonuma uzandım.
"Dr.Mu..." yazıyordu.
Beyaz şarabımdan bir yudum içtim.
Gözlerimi kapatıp geçmişe doğru gitmek istedim.Görüşmeyeli 3 yılı geçmişti,ne bir mesaj ne bir telefon konuşması.İnsan ömründe 3 yıl az bir zaman değildi.
"Ne oldu da bu kadar zaman sonra???"
Annem ve ablam,onu severdi.
Televizyonda konuk olacağı proğramları kaçırmaz ve haberdar etmeyi unutmazlardı.
Eğer ben de müsaitsem,kapalı ve bir köşede süs gibi duran televizyonu onun için açardım.Her ne kadar görüşmesek de proğramı izlerken gururlanırdım.Göğsümün kabardığını hissederdim.
Yeri her zaman farklıydı.
Tad alarak sohbet ettiğimdi.
Konuşmalarıyla rahatlatırdı.
Hayallerim,üzüntülerim,
mutluluklarım...Düşünüyorumda ne çok şey paylaşmışım.
Artık hiç kimseyle bir şeyimi paylaşmıyorum.Gerek de görmüyorum.Karşımdaki paylaşmak istiyorsa dinliyorum.
Telefon numarasını silmemişim.Oysa telefonuma ara ara detoks uygularım,numaraları güncellerim.
Araması,aramam için bir neden olabilirdi ama içimden aramak gelmedi.
Arasam ne olacaktı ki;
"Merhaba"
"Nasılsın?"
faslından sonra
"Neden?"
sorusu,yanıtını bildiğimiz halde gelmeyecek miydi?
Farzedelimki bunu yok saydık...
Konuşurken eski samimiyeti yakalıyabilecek miydik?
Birbirimize içten olabilecek miydik?
Sanmam.
En azından ben olamayacaktım.
Olamazdım.
5 kişilik samimi bir grubumuz vardı.Gerçi bu sayı çok sonraları 3 e kadar inmişti.Şimdiyse sıfır...
Beraber gidilen mekanların hiç birine artık gitmiyorum.Belki de karşılaşmamak için...
O mekanların verdiği tad eskide kaldı.Şimdi buruk,acımtırak bir tad veriyor.Dolayısiyle farklı yerler tercihim oluyor.Güzel,hoş.
Bilemiyorum belki bir gün buralarda karşılaşacağız?Belki de bir konserde,bir tiyatroda,bir gösteride...
Nasıl davranırım onu bilmiyorum.
Bazen kendime bunu soruyorum ama yanıt bulamuyorum.Herhalde karşılaştığımda bunun yanıtını bulacağım.
Hayat,insanı değiştiriyor.
Her ne kadar böyle desemde hayat kendi yolunda ilerliyor da çevresinde ki insanlar ve yaşananlar kişiyi değiştiriyor.
Bir yerde bir şeyler koptu.
Nasıl oldu,neden oldu bilemiyorum.Bunda grubun içindeki diğer arkadaşların etkisinin olduğunu düşünmüyor değilim.Oturup sakin kafa ile düşününce her şey daha net gözüküyor.
Bir insanı olduğundan farklı bir yere alıp koymayacaksın.Her yaşanan,insana bir ders oluyor.Artık hiç biriyle görüşmüyorum.Kestirip attım.Elbette bütün bunlar pat diye olmadı.
Bir şeyler yapılamaz mıydı?
Yapılmadı.
Karşılıklı konuşmalıydık,erteleme yerine.
Çok sonra bunu yapmaya kalktık ama tren çoktan başka istasyona hareket etmişti.
Olmadı.
Olamadı.
Geçmiş,yaşandığı şekliyle geçmişte kalıyor.Öyle de kalmalı.O an ki yaşanılanlar,duygular,hissedilenler,
kelimeler ve oluşturdukları cümleler şu an aynı şeyleri hissettirmiyorlar.
Geçmiş ve şimdiki zaman.
Birbirlerine ne kadar uzak.
Oysa ne kadar iç içeler.
Dün hissedilenle bugün hissedilen ne kadar da birbirinden farklı.
Değişmeyen sevgi...
Değişen ise sevgiye olan bakış açısı.
Bir ortamda karşı karşıya geldiğimizde bir
"Merhaba"
yı birbirimize çok mu görürüz ya da öylesine bir
"Merhaba"
mı deriz bilemiyorum.
Her ikisinde de hiç bir şey hissetmiyeceğimi biliyorum.
Çünkü geçmişi konuşmak istemediğimi biliyorum.
En azından aradaki kopukluğun yok olup gitmeyeceğini biliyorum.
Yüzümde yapmacık gülücük,sarılıp
"Canıımmm"
diyemem.Rol yapamam.
Bilirim oda yapamaz.
Ama görüşmesek de
"Canıımmm"
olmaya devam eder.
Hayat,her türlü devam ediyor.Birileri yoksa başkaları oluyor.Aynı renk,farklı insanlarda farklı tonlarda gözüküyor.O da kişilerin farklılığının bir gösttergesi ya da bakan kişinin onları farklı görmesinden olsa gerek.
Hayat,sessizce akıp gidiyor.
NOT :
Öykü'ye kapak olan resim "İSİMSİZ" isimli yağlıboya-akrilik bir çalışmam.
NOT :
Öyküme konu olan resim akrilik çalışmamdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder