Bir damla...Sadece bir damla...Yanağından süzülen,öylece akıp giden...Ama hâlâ gözleri dolu doluydu.Bir damla...Sadece bir damla...İçten,gönlünce...
Heryeri sarmış...
Anlaşıldı,hiç bitmeyecek.Ama öylece de devam edemez ki...
Ağlamak,ağlatmak ve ağlatmamak insanların elinde...Varsın ağlatsın,varsın tüm kinini bir öfke nöbetinde alabildiğince herkesin üzerine tükürükler içerisinde saçsın.Ahhh o varya varya,nasıl denilse yoksa hiç denilmese mi,hani sizler bilirsiniz ya.Vebalin altında kalasıcılar...Yalanın altında kalıpda bir daha kafasını kaldıramayacak olanlar...
Bu acılar içerisinde resim yapmaya çalışıyorum.İçim dağlanıyor.Çok kızıyorum.Yaşanılanlarla,resim konum birbirine zıt.Yaşanılanlar siyahın en acı tonunu yansıtırken resmin içindeki konu ise yaşamın en canlı,en fıkır fıkır rengini içerisinde barındırıyor.Bütün içerisinde tekne var.Eee ne yapalım bunla idare edeceğiz,bursla okumadım.
Ruh halim şıkır şıkırken yaşanılanlar alıp onu başka yerlere koyuyor.Bitmeye çalışan resim bitmemekte ısrar ediyor.
NOT :
Yukarıdaki yazının gerçekle alâkası yoktur.Bir yerimden atarak yazdım.Her şey hayalidir.Tekneyi gemi olarak aklınızdan bile geçirmeyin.O,bildiğimiz tekne ya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder